اگر ستمکار را مهلت داد از او نرسته است بلکه خدا بر گذرگاه او نشسته است تا در بندش آرد و چون استخوان گلوگیر، نای اش را بفشارد.

بدانید! به خدایی که جانم در دست اوست این مردم بر شما پیروز خواهند شد نه از آن رو که از شما به حق سزاوارترند، بلکه چون شتابان فرمان باطل حاکم خود را می برند. و شما در گرفتن حق من کند کارید و هر یک کار را به دیگری وامی گذارید.

امروز مردم از ستم حاکمان خود می ترسند و من از ستم رعیت خویش. خواستم تا برای جهاد بیرون شوید در خانه خزیدید؛ سخن حق را به گوش شما خواندم، نشنیدید؛ آشکارا و نهانتان خواندم، پاسخ نگفتید؛ اندرزتان دادم نپذیرفتید.

آیا حاضرانی هستید دور؟ به گفتار چون اربابان، به کردار چون مزدور؟!!

سخن حکمت بر شما می خوانم، از آن می رمید؛ چنانکه باید اندرزتان می دهم، می پراکنید؛ به جهاد مردم ستمکارتان برمی انگیزانم، سخن به پایان نرسیده چون مردم سبا این سو و آن سو می روید؛ به انجمن های خویش باز می گردید و خود را فریب خورده موعظت وامی نمایید؛ بامدادان شما را راست میکنم، شامگاهان چون کمان خمیده پشت سویم باز می آیید...  (نهج البلاغه، خطبه 97)