ولایت، یعنی حاکمیت و سرپرستی در جامعه اسلامی طبیعتا چیزی جدا از ولایت و سرپرستی و حکومت در جوامع دیگر است. در اسلام، سرپرستی جامعه، متعلق به خدای متعال است. هیچ انسانی این حق را ندارد که اداره امور انسانهای دیگر را به عهده بگیرد. این حق مخصوص خدای متعال است که خالق و منشیء و عالم به مصالح و مالک امور انسانها، بلکه مالک امور همه ی ذرات عالم وجود است. خود این احساس در جامعه ی اسلامی، چیز کم نظیری است. هیچ قدرتی، هیچ شمشیری برایی، هیچ ثروتی، حتی قدرت علم و تدبیری، به کسی این حق را نمیدهد که مالک و تصمیم گیرنده درباره سرنوشت انسانهای دیگر باشد. اینها ارزش هستند. حق تولیت امور و زمامداری مردم را به کسی اعطا نمیکند. این حق متعلق به خداست.

خدای متعال این ولایت و حاکمیت را از مجاری خاصی اعمال می کند. یعنی آن وقتی هم که حاکم اسلامی و ولی امور مسلمین، چه بر اساس تعیین شخص -آنچنان که طبق عقیده ما، در مورد امیرالمومنین و ائمه اطهار(علیهم السلام) تحقق پیدا کرد- و چه بر اساس معیارها و ضوابط انتخاب شد، وقتی این اختیار به او داده می شود که امور مردم را اداره بکند، باز این ولایت، ولایت خداست؛ این حق، حق خداست و این قدرت و سلطان الهی است که بر اعمال می شود. آن انسان –هر که و هر چه باشد- منهای ولایت الهی و قدرت پروردگار، هیچ گونه حقی نسبت به انسانها و مردم دیگر ندارد. خود این، یک نکته بسیار مهم و تعیین کننده در سرنوشت جامعه اسلامی است.

(بیانات ولی امر مسلمین در دیدار با کارگزاران جمهوری اسلامی ایران به مناسبت عید سعید غدیر 20/4/1369)

این بیانات رهبر رو که خوندم به نظرم خیلی معنادار بود و جای تامل داشت! 

این حرفها از زبان خود ولی امر مسلمین خیلی دلنشین به نظر میاد.....

خدا رو شکر که رهبری چون "سید علی" داریم...

ای کاش همگان می فهمیدند....

جانم فدایش!!!